Historia

Prof. zw. dr inż. Tadeusz Skawina, urodził się 31.03.1922 r w Borkach k/ Dąbrowy Tarnowskiej. Egzamin maturalny złożył w 1939 roku w Państwowym Liceum we Lwowie. Studia wyższe, rozpoczęte w tajnym nauczaniu, ukończył w 1947 roku na Wydziale Rolno-Leśnym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po zakończeniu studiów podjął w 1947 roku pracę w AGH w Katedrze Gleboznawstwa Wydziałów Politechnicznych AGH. Stopień doktora nauk rolniczych z wyróżnieniem (summa cum laude) uzyskał w 1950 r. na Wydziale Rolno-Leśnym UJ, zaś tytuł docenta w 1955 r. W 1962 r. Rada Państwa nadała Mu tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1970 r. – profesora zwyczajnego. W roku 1953 objął stanowisko kierownika tej Katedry, przemianowanej w 1952 roku na Katedrę Gruntoznawstwa i przeniesionej na Wydział Geodezji Górniczej AGH. Od 1969 roku był dyrektorem Instytutu (Instytut Ochrony Powierzchni Górniczej przekształcony w 1972 r. w Instytut Kształtowania i Ochrony Środowiska). W czasie swojej 25-letniej pracy na Wydziale Geodezji Górniczej był prodziekanem, dwukrotnie dziekanem, opiekunem ośrodka szkoleniowego w Goszycach, wielokrotnie przewodniczącym uczelnianych komisji. Jako ceniony naukowiec był członkiem wielu Komisji PAN, rad naukowych m.in. IPIŚ PAN w Zabrzu (którego był współorganizatorem), Zakładu Agrofizyki PAN w Lublinie, komisji i komitetów naukowych, powoływanych w celu rozwiązywania różnych problemów z zakresu ochrony terenów przemysłowych. Uczestniczył w pracach wielu towarzystw naukowych, a szczególnie Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego.
Do najważniejszych osiągnięć Profesora należy zaliczyć wyjaśnienie przebiegu procesów glebotwórczych na zwałowiskach kopalnianych oraz możliwości kierowania tymi procesami w toku prac rekultywacyjnych, rozpoznanie źródeł i mechanizmu toksyczności gruntów i metod ich neutralizacji, podanie metody klasyfikacji terenów pogórniczych oraz sformułowanie zasad i opracowanie modeli działalności rekultywacyjnej. Badania te zaowocowały podjęciem na skalę przemysłową prac nad rekultywacją zwałowisk, wyrobisk, osadników poflotacyjnych i innych terenów poeksploatacyjnych w obrębie kopalń surowców w Polsce i zagranicą. Drugą dziedziną działalności naukowej Profesora była problematyka ochrony terenów przemysłowych – opracowanie zasad kartografii gleb terenów przemysłowych, metodyki szacowania szkód w użytkach oraz zasad inwentaryzacji warunków przyrodniczych. Badania te były i są nadal wysoko oceniane w środowisku naukowym. Bogaty dorobek naukowy prof. T.Skawiny obejmuje ponad 130 prac opublikowanych oraz kilka patentów. Otrzymał szereg nagród państwowych i zagranicznych (m.in. Nagroda Europy w dziedzinie kształtowania przyrody przyznana Mu w 1976 roku przez Fundację im. J.W.Goethego w Bazylei). Pracując naukowo był jednocześnie doskonałym dydaktykiem i wychowawcą. Prowadził wykłady z przedmiotów przyrodniczych w AGH, Politechnice Krakowskiej oraz w WSP w Krakowie. Był pionierem nowoczesnej dydaktyki ochrony  środowiska, a dzięki jego silnemu osobistemu zaangażowaniu, już na początku lat 70. do programu studiów wszystkich wydziałów AGH został wprowadzony przedmiot „sozologia”.
Profesor T.Skawina zmarł przedwcześnie w dniu 23.11.1976 roku.

Czesław Żuławski urodził się 17 stycznia 1923 roku w Drohobyczu. Szkołę średnią ukończył w Borysławiu a studia wyższe na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Krakowskiej (uzyskując stopień magistra inżyniera geodety) ukończył w 1950 roku.
Pracę w AGH podjął w 1951 roku, a w 1961 uzyskał stopień doktora nauk technicznych. Pełnił szereg odpowiedzialnych funkcji, był mi. prodziekanem Wydziału Geodezji Górniczej, dyrektorem Instytutu oraz przez 15 lat kierował Zakładem Rekultywacji. Od początku swojej działalności naukowej prowadził badania mieszczące się na granicy techniki i przyrody. Zajmował się problemami kartografii i klasyfikacji gleb terenów przemysłowych, inwentaryzacji warunków przyrodniczych, przekształceń hydrologicznych i chemicznych gleb oraz rozwiązywał zagadnienia z zakresu rekultywacji.
Badania prowadzone przez Docenta niemal we wszystkich rejonach przemysłowych naszego kraju zaowocowały opublikowaniem ponad 50 oryginalnych prac. Opracował On zasady przeliczania Niemieckiej Klasyfikacji Punktowej na obowiązujące w Polsce normy klasyfikacyjne, metodę hydrologiczno-glebową do szacowania i prognozowania szkód w użytkach, zasady litologicznej klasyfikacji przydatności gruntów do rekultywacji.
Jego wielki dorobek wyraża liczba ponad 200 prac naukowo-badawczych i wdrożeniowych, za które otrzymał wiele nagród i odznaczeń resortowych i państwowych. Doc. dr inż. Cz. Żuławski przez ponad 40 lat był nauczycielem, wychowawcą, przyjacielem i opiekunem wielu pokoleń studentów. Opracował skrypty dla geodetów z przedmiotów przyrodniczych. Był inicjatorem utworzenia w ramach Wydziału Geodezji nowego kierunku – Inżynieria Środowiska. W najtrudniejszych dla naszego kraju czasach, zachował swoją niezależność i prawość. Był żołnierzem Armii Krajowej. Żył wierny tradycji, z głębokim odczuciem poszukiwania prawdy.
Zmarł w roku 1994.

Prof. zw. dr hab. inż. Jerzy Chwastek urodził się w 1930 roku w Nasiechowicach koło Krakowa. Ukończył Liceum im. A. Witkowskiego w Krakowie. W 1952 roku uzyskał dyplom inżyniera miernictwa górniczego Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, dwa lata później magistra nauk technicznych z zakresu geodezji górniczej, a w 1967 roku dyplom magistra inżyniera górnika tejże uczelni. W roku 1958 przeszedł do pracy w górnictwie odkrywkowym węgla brunatnego Kopalni Konin, piastując stanowisko głównego inżyniera górniczego. W 1963 roku został awansowany na stanowisko głównego inżyniera mierniczego Zjednoczenia Przemysłu Węgla Brunatnego we Wrocławiu.
Po 17 letniej pracy w przemyśle górniczym związał się ze szkolnictwem wyższym. W Politechnice Wrocławskiej uzyskał w 1969 roku tytuł doktorski (specjalizacja geodezja górnicza), tu też habilitował się w 1978 roku. Przeniesiony służbowo do pracy w Akademii Górniczo-Hutniczej w 1980 r. objął stanowisko dyrektora Instytutu Kształtowania i Ochrony Środowiska (a następnie kierownika Katedry Kształtowania i Ochrony Środowiska), które piastował przez 20 lat, do chwili odejścia na emeryturę.
W 1983 r uzyskał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a w 1991 r. profesora zwyczajnego. W swoim dorobku naukowym posiada ponad 200 publikacji, w tym 8 skryptów i książek, których jest autorem lub współautorem. W ponad 40-letniej pracy zajmował się problematyką miernictwa górniczego w odkrywkach i szkodami górniczymi. W ostatnim okresie więcej uwagi poświęca problematyce ochrony środowiska w przemyśle, rekultywacji, zagospodarowaniu wyrobisk poeksploatacyjnych, gospodarce odpadami przemysłowymi i komunalnymi, a także ekorozwojowi.
Był członkiem około 20 gremiów naukowych i naukowo-technicznych, w tym członkiem Komitetu Inżynierii Środowiska Polskiej Akademii Nauk oraz członkiem Komitetu Inżynierii Środowiska Zarządu Głównego SIiTG. W latach 1997-2000 pełnił funkcję Prezydenta Międzynarodowego Stowarzyszenia Mierniczych Górniczych (International Society of Mine Surveying – ISM) oraz przewodniczącego Polskiego Komitetu ISM, a w latach 2001-2003 pełnił funkcję Wiceprezydenta ISM. W roku 2000 zorganizował w Krakowie XI Międzynarodowy Kongres ISM, którego uczestnicy reprezentowali 25 krajów wszystkich kontynentów. Aktualnie jest członkiem kolegium redakcyjnego miesięcznika „Aura”. Posiada około 35 odznaczeń i wyróżnień państwowych, resortowych oraz regionalnych.